karate.gr: 09 - ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΚΑΡΑΤΕ: Οι Ρίζες του στο Βάθος του Χρόνου!

Ένα ηλιόλουστο μαγιάτικο πρωινό του 1922, μερικοί μεγαλόσωμοι άντρες των μαχητικών τεχνών στέκονταν στην προκυμαία και κοιτούσαν προσεκτικά τους επιβάτες που κατέβαιναν από το πλοίο που μόλις είχε φθάσει. Σύντομα όλοι αποβιβάστηκαν και έφυγαν. Οι ρωμαλέοι άντρες κοιτούσαν με αμηχανία. Μήπως ο άνθρωπος που περίμεναν είχε μείνει στο πλοίο; Ξανακοίταξαν γύρω. Ο μόνος άνθρωπος που βρισκόταν στην προκυμαία, ήταν ένας μικρόσωμος άντρας με ένα φθαρμένο κιμονό που στεκόταν μόνος, κοιτώντας περίεργα προς το μέρος τους. Μπορούσε να ήταν αυτός; Ήταν δυνατόν αυτός ο μικρός άνθρωπος με το μουστάκι να ήταν ο φοβερός γίγαντας των μουντό που περίμεναν; Δεν είχε ύψος περισσότερο από 1,55 μ. Ήταν πιο κοντός ακόμα και από τον ιδρυτή του τζούντο, τον Ζίγκορο Κάνο.

Άλλά ήταν αλήθεια. Ο μικρόσωμος αυτός άνθρωπος με μια κρεατοελιά στο ένα φρύδι τους πλησίασε με χαμόγελα και υποκλίσεις. Είχε σκοπό να μείνει μία βδομάδα στην Ιαπωνία. Του ήταν δύσκολο τότε να διανοηθεί ότι ποτέ δεν θα ξανάβλεπε τις αμμώδεις ακτές της πατρίδας του της Οκινάουα.

Η άφιξη του Γκιτσίν Φουνακόσι δεν ήταν ιδιαίτερα ευοίωνη και κανένας δεν περίμενε να βγει τίποτα από την επίσκεψή του αύτή στην Ιαπωνία. στα πενήντα ένα του. Ο ήπιος και γλυκύς στους τρόπους καθηγητής γυμνασίου είχε περάσει ήδη την περίοδο της ακμής του. Αλλά πώς θα μπορούσαν να ξέρουν ότι ο Γκιτσίν Φουνακόσι ήταν προορισμένος να γίνει ο Πατέρας του Ιαπωνικού Καράτε και θα έκανε γνωστές τις δυνάμεις μιας όχι γνωστής μαχητικής τέχνης, η οποία μια μέρα θα ξαπλωνόταν σ' όλο τον κόσμο!

Ο Φουνακόσι γεννήθηκε από φτωχούς γονείς στη Νάχα το 1871. Όπως ο Κάνο, που είχε γεννηθεί 11 χρόνια νωρίτερα, είχε ένα τόσο αδύναμο σώμα, όταν ήταν μικρός, ώστε περνούσε τον περισσότερο καιρό του ονειρευόμενος να δυναμώσει το αδύνατο σώμα του. Στα δεκατρία του άρχισε καράτε, που διδασκόταν την εποχή εκείνη σε όλα τα σχολεία από το δημοτικό μέχρι το κολέγιο. Οι δύο κυριότερες τέχνες, σύμφωνα με τον Μακότο Γκίμα, μαθητή του Φουνακόσι, ήταν η Νάχα-τε και η Σούρι-τε. Παρ’ όλο που ο Φουνακόσι είχε συνδεθεί με την Σούρι-τε, αυτοί που τον ήξεραν συμφωνούν ότι μελετούσε ολοκληρωτικά και τις δύο σχολές αλλά και άλλες τέχνες, όπως η Γκότζου-ρύου, Ουέτσι-ρύου και σίτο-ρύου.

Ο πρώτος σενσέι του Φουνακόσι ήταν ο Γιασουτσούνε Ιτόσου. Αργότερα διδάχθηκε από τον Ματσουμούρα. Ο Φουνακόσι ήταν τόσο επιδέξιος στο καράτε που εκλέχτηκε να διδάξει τον Βασιλέα της Οκινάουα. Πριν ο Φουνακόσι αφήσει το νησί, είχε ήδη ανέλθει στη θέση του προέδρου του Σομπουκάι, δηλ, του Συνδέσμου των Μαχητικών Τεχνών της Οκινάουα.

Το Μάιο του 1922 το Ιαπωνικό Υπουργείο ΙΙαιδείας οργάνωσε την πρώτη Πανιαπωνική Αθλητική Έκθεση του Οτσανομίζου στο Τόκιο. Επειδή το υπουργείο ήθελε να είναι το γεγονός όσο το δυνατόν πιο περιεκτικό, αποφάσισε να συμπεριλάβει και καράτε. Επικεφαλής αυτού θα ήταν αναμφισβήτητα ο Φουνακόσι. Οι γιαπωνέζοι των μπούντο εντυπωσιάστηκαν τόσο από το καράτε, που αμέσως αποφάσισαν να πείσουν τον Φουνακόσι να μείνει και να διδάξει τη δυναμική μαχητική τέχνη στους νέους.

Ο ΖΙΓΚΟΡΟ ΚΑΝΟ ΜΕΣΟΛΑΒΕΙ

Ο Χοάν Κοσούγκι, φημισμένος ζωγράφος, και ο Σίνυο Κασούγια, καθηγητής γερμανικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κέιο, έκαναν γρήγορα φίλο τον Φουνακόσι. Άλλά αυτός που έπαιξε ίσως το μεγαλύτερο ρόλο για την απόφαση του Φουνακόσι να μείνει στην Ιαπωνία, ήταν ο Ζίγκορο Κάνο. Ο Κάνο συγκέντρωνε κάθε διαθέσιμο υλικό πάνω στις μαχητικές τέχνες και ήθελε να περιλάβει και το καράτε. Ο Κάνο τελικά έπεισε τον Φουνακόσι ότι ήταν ο κατάλληλος να κάνει γνωστό το καράτε στην Ιαπωνία. Ο Φουνακόσι επηρεάστηκε ακόμα από το ποίημα που έγραφε ενώ ταξίδευε προς την Ιαπωνία.

Ποίος πρέπει να αναζωογονήσει, να τονώσει, να απλώσει

την πραγματική ουσία του καράτε;

Ίσως να είμαι εγώ αυτός που πρέπει.

Αν είναι έτσι, ορκίζομαι μπροστά στους θεούς

ότι εγώ θα πάρω την πρωτοβουλία

να οδηγήσω την αναγέννηση του καράτε.

Δεν ήταν μια εύκολη απόφαση για τον Φουνακόσι. Είχε τη γυναίκα του, τρεις γιους και μια κόρη στην Οκινάουα. Παρ' όλο που αυτός και η γυναίκα του ήταν φτωχοί και τα παιδιά του έγιναν ανεξάρτητα σε μικρή ηλικία, είχε ακόμα τις ρίζες του στην Οκινάουα. Το ξεκίνημα μιας νέας ζωής στην ηλικία του θα τρόμαζε τους περισσότερους ανθρώπους άνω των πενήντα. όμως ο Φουνακόσι, όπως και ο Κάνο, ήταν ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπου.

Το σπίτι του Φουνακόσι στην Ιαπωνία ήταν το Μεϊτσοτζούκου, ένα μικρό γυμναστήριο. Με τον Μακότο Γκίμα ο Φουνακόσι έδωσε πολλές επιδείξεις που τους οδήγησαν τελικά να διδάξουν στο Κόντοκαν και στο Κολέγιο Μαχητικών Τεχνών Μπουντοκουκάι στο Κιότο.

Τα δύο πρώτα χρόνια του Φουνακόσι στην Ιαπωνία ήταν σκληρά. Παρ’ όλο που δίδασκε καράτε σε παιδιά από την Οκινάουα στο Μεϊτσοτζούκου, αφιέρωνε ορισμένο χρόνο του δουλεύοντας με τις γνώσεις καλλιγραφίας που είχε. Φίλοι όπως ο Κασούγια και ο Κοσούγκι τον βοήθησαν τα πρώτα αυτά δύσκολα χρόνια.

Το Σεπτέμβριο του 1924 ο Φουνακόσι βοήθησε στην οργάνωση της πρώτης κολεγιακής λέσχης καράτε στο Πανεπιστήμιο του Κέιο. Έκανε χρέη εκπαιδευτικού αρχηγού και ο Κασούγια ήταν ο πρόεδρος. Δύο χρόνια αργότερα μια δεύτερη λέσχη καράτε ιδρύθηκε στο Γυμνάσιο της Πολιτείας Ίτσικο (σήμερα τμήμα του Πανεπιστημίου του Τόκιο). Μέχρι το 1927 δίδασκε σε τρεις ακόμα σχολές: τις Βασέντα, Τακουντάι, και Σοντάι (Εμπορικό Κολέγιο του Τόκιο). η τελευταία σχολή στην αλυσίδα αυτή είναι η Χασέι το 1931.

Όσα χρόνια ήταν στο Μεϊτσοτζούκου, ο Φουνακόσι έμεινε μόνος. Μια γυναίκα ερχόταν και του μαγείρευε. "Ο Φουνακόσι ήταν πολύ φτωχός, όταν έμενε εκεί, άλλά ποτέ δεν παραπoνέθηκε" έλεγε ο Μασατόμο Τακάγκι, μαθητής του και μετέπειτα διοικητής της γνωστής Ιαπωνικής Ένωσης Καράτε (Japan Karate Association).

Ο Τακάγκι θυμάται ότι ο μικρότερος γιος του Φουνακόσι, ήταν ένας εξαίρετος τεχνικός του Πανεπιστημίου του Τόκιο και οι δύο άλλoι γιοι του βρίσκονταν επίσης στην Ιαπωνία.

Μεταξύ των μαθητών του Φουνακόσι στο Μεϊτσοτζούκου, ήταν και ο εγγονός ενός φημισμένου ήρωα σαμουράϊ, του Τακανόρι Σάιγκο. Πράγματι ο Κιτσινοσούκε Σάιγκο είχε τόσο αφoσιωθεί στο καράτε που μετακόμισε δίπλα στο γυμναστήριο για να αφιερώνει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο στη "νέα μαχητική τέχνη". Είχε ακόμα μαθητές μέλη του Κεντρικού Αστυνομικού Τμήματος του Τόκιο.

ΚΑΤΑ: Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Ο Φουνακόσι δίδασκε σχεδόν αποκλειστικά κάτα. Συγκέντρωσε 15 είδη κάτα από ποικίλες τεχνικές, και ανάπτυξε μερικές από αυτές. Παρ’ όλο που δίδασκε λίγο κούμιτε, η άποψή του για το καράτε βασιζόταν στο εξής: "Μόνο αν έχεις ολοκληρωτικά μάθει Κάτα, μπορείς να τα προσαρμόσεις στο κούμιτε".

Ο Χιρονόρι Ότσουκα, μαθητής του Φουνακόσι και ιδρυτής του Γουάντο-ρύου πίστευε ότι η τέχνη η πλησιέστερη στο καράτε μέχρι την εμφάνιση του Φουνακόσι ήταν τα "ατέμι" (τεχνικές χτυπημάτων στα ζωτικά όργανα του σώματος). Ο Ότσούκα που έγινε στα 29 του καθηγητής στο Σίντο Γιόσιν-ρύου, λέει ότι: "'Ήταν εκπληκτική η ομοιότητα με το καράτε του Φουνακόσι. Πραγματικά, έμεινε έκπληκτος όταν με είδε να δείχνω ατέμι και ήταν σίγουρος ότι είχα εκπαιδευτεί στο καράτε".

Ο μισός χρόνος εκπαίδευσης του Φουνακόσι ήταν αφιερωμένoς σε διαλέξεις. Έδινε ιδιαίτερη έμφαση στο ότι "το καράτε αρχίζει με ευγένεια", μια αρχή που κήρυττε και εφάρμοζε.

Ο Ισάο Ομπάτα, παλιός μαθητής του Φουνακόσι έλεγε ότι ο Φουνακόσι έδινε έμφαση στη σημασία να δυναμώνει κανείς κάθε μέρος του σώματός του, ώστε να γίνει σκληρό σαν σίδερο. "Συνήθιζε να χτυπάει τον εαυτό του με ένα δρύινο ξύλο. Μια μακιβάρα (όρθια σανίδα τυλιγμένη με ψάθα) χρησιμοποιούταν για το δυνάμωμα των χεριών και ποδιών".

Ο Μασατόμο Τακάγκι έλεγε ότι ο Φουνακόσι τόσο στα πενήντα του όσο και στα εξήντα του ήταν το ίδιο ενεργητικός και δυνατός. Ιδιαίτερα στην άμυνα. έλεγε ότι ποτέ δεν μπόρεσε να φτάσει τον τρόπο άμυνας του Φουνακόσι, όσο κι αν προσπάθησε. Θυμάται μια φορά στο Μεϊτσοτζούκου όταν βρήκε το δάσκαλο να μισοκοιμάται. Ο Τακάγκι αποφάσισε να τον πλησιάσει ύπουλα. Αλλά τη στιγμή που επιτέθηκε, εκείνος πετάχτηκε στον αέρα και τον απέκρουσε. Ο Ότσουκα λέει ότι έγινε κι αυτός καθηγητής στο Μεϊτσοτζούκου, γιατί ήταν δύσκολο για τον Φουνακόσι να τα βγάλει πέρα μόνος του. "Επειδή οι μαθητές μερικές φορές βαριόντουσαν να διδάσκονται συνέχεια Κάτα, άρχισα να δίνω περισσότερη έμφαση στο Κούμιτε".

Ο Ότσουκα έλεγε ότι το είδος του Κούμιτε που διδασκόταν, βασιζόταν στο "ιππόν" (ένα βήμα) και "σανμπόν" (τρία βήματα). 'Ήταν σχεδόν σαν κάτα με τον ένα άνθρωπο να εφαρμόζει την τεχνική επίθεσης (τόρι) και τον άλλο να δέχεται την τεχνική αμυνόμενος (ούκε). Η διαφορά μεταξύ των δύο ειδών Κούμιτε ήταν ότι οι επιθέσεις του ιππόν γίνονται στο πρώτο βήμα, ενώ στο σάνμπον στο τρίτο βήμα.

Το 1930, όταν ο Φουνακόσι ήταν σχεδόν 60 χρονών, έφυγε από το Μεϊτσοτζούκου και εγκαταστάθηκε με το μικρότερο γιο του Γιοσιτάκα σε ένα σπίτι στο Κοϊσικάβα. Η νέα διδασκαλία του καράτε άρχισε στο Γιούσιν-καν, ένα ντότζο του κέντο, που ανήκε στον Χακούντο Νακαγιάμα, ένα γνωστό δάσκαλο του κέντο. Το Γιόσιν-καν είχε ξύλινο πάτωμα και ήταν περισσότερο από διπλάσιο από το προηγούμενο γυμναστήριο. Ο Φουνακόσι μοιραζόταν το ντότζο με τον Νακαγιάμα.

Η δεκαετία του 1930 έφερε σπουδαίες αλλαγές στο καράτε σε αντίθεση με το τζούντο, το καράτε, έμοιαζε με τις περισσότερες από τις άλλες μαχητικές τέχνες - κάθε μια ισχυριζόταν την ανωτερότητά της σε σχέση προς τις άλλες. Ο ανταγωνισμός των σχολών καράτε της Οκινάουα ξαπλώθηκε τώρα στην Ιαπωνία.

Ο Τσοτζούν Μιγιάγκι ήρθε στην Ιαπωνία στο τέλος της δεκαετίας του 1920 με το δικό του Γκότζου-ρύου, ακολουθούμενος από τον Μουνεϊόμι Σαβαγιάμα το 1928 που έφερε το κέμπο. Ο Κένβα Μαμπούνι έφτασε το 1930 με το Σίτο-ρύου, όταν ο Χιρον6ρι Ότσουκα αποχωρίστηκε από τον Φουνακόσι και ίδρυσε το δικό του σύστημα, που το αποκάλεσε Γουάντο-ρύου.

ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΤΡΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ

Σύμφωνα με τον Ότσουκα, ο Γιοσιτάκα Φουνακόσι, ο νεότερος από τους τρεις γιους, ήταν ο μόνος που ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του, δεν είχε όμως τον ίδιο ζήλο με τον πατέρα του για την τέχνη.

Ο Γιοσιτάκα βοηθούσε τον πατέρα του στην Λέσχη Βασέντα Καράτε στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Το 1935, ο Φουνακόσι πραγματοποίησε το όνειρό του να ανοίξει το δικό του ντότζο. Άνοιξαν, λοιπόν, ένα ντότζο με 5 στρώματα στο Μεϊτζίρο του Τόκιο και το ονόμασαν "Τόκιο Σόοτοο-καν". Οι δύο άντρες έμεναν στο πάνω πάτωμα και δίδασκαν στο ισόγειο. Το όνομα "Σότοκαν" το υιοθέτησαν οι μαθητές για να το διακρίνουν από τις άλλες τέχνες που είχαν ξαπλωθεί στην Ιαπωνία.

Το σπουδαιότερο έργο του Φουνακόσι ήταν η συστηματοποίηση των καράτε-κάτα και των τεχνικών καθώς και διαφόρων κανόνων των άλλων Ιαπωνικών Μαχητικών τεχνών. Αυτό έθεσε τα θεμέλια της μετατροπής του καράτε σε μια πνευματική και σωματική πειθαρχία. Έτσι άρχισε ο ανταγωνισμός καράτε-τζούντο για την "ανεύρεση του καλύτερoυ τρόπου".

Ο Φουνακόσι δημοσίευσε τρία βιβλία πάνω σ' αυτό το θέμα. Το δεύτερο και το σπουδαιότερο είναι το "Οδηγίες για το Καράτε-Ντο", 1939.

Με τη βοήθεια του γιου του Γιοσιτάκα, ο Φουνακόσι συνέχισε να διδάσκει καράτε όλη τη δεκαετία του 30 στο ντότζο Μετζίρο και σε διάφορες σχολές. Όταν όμως ξέσπασε ο πόλεμος, ο αριθμός των μαθητών ελαττώθηκε. Οι ατυχίες άρχισαν το 1944. Πρώτα, το ντότζο Μετζίρο καταστράφηκε από βόμβα. Έπειτα ο γιός

Γιοσιτάκα πέθανε από φυματίωση. Ο πόλεμος τώρα στρεφόταν προς την Ιαπωνία και οι περισσότεροι κάτοικοι της Οκινάουα μεταφέρθηκαν στην Ιαπωνική ενδοχώρα.

Η γυναίκα του Φουνακόσι ήταν ανάμεσα σ' αυτούς που μεταφέρθηκαν στο Κιούσου. Ο Φουνακόσι τη συνάντησε και μείνανε μαζί σε ένα μικρό χωριουδάκι στην επαρχία Οΐτα. Ήταν φτωχοί, αλλά οι ανάγκες τους ήταν λίγες και η ζωή τους απλή. Αντίθετα με τον Ζίγκορο Κάνο, ο Φουνακόσι δεν ήταν ποτέ "οικογενειάρχης", αλλά τα τελευταία αυτά χρόνια με την γυναίκα του πήρε κάποια γεύση οικογενειακής ζωής.

Η γυναίκα του πέθανε το 1947 και ο Φουνακόσι επέστρεψε στο Τόκιο. Στα 76 του χρόνια, ρυτιδωμένος και ασπρομάλλης, ήταν ακόμα εντυπωσιακά υγιής και ζωτικός. Έμεινε με το μεγάλο του γιο, τον Γκιέι.

Το Καράτε, όπως και η άλλες μαχητικές τέχνες, απαγορεύτηκε αμέσως μετά τον πόλεμο από την Αρχή Απασχόλήσης. Η απαγόρευση αυτή όμως έληξε το 1948. Παρ’ όλο που ο Φουνακόσι πλησίαζε τα 80, άρχισε πάλι να διδάσκει καράτε στα πανεπιστήμια Κέιο και Βασέντα.

Στο μεταξύ, το 1949, η σχολή Σότοκαν Καράτε οργανώθηκε επίσημα από παλιούς μαθητές του Φουνακόσι που άνοιξαν ντότζο στην περιοχή Γιοτσούγια τού Τόκιο. Σαν εκπαιδευτική αίθουσα χρησιμοποιούσαν ένα μεγάλο δωμάτιο σε κτίριο κινηματογραφικής εταιρείας. η Japan Karate Association (Ιαπωνική Ένωση Καράτε) ιδρύθηκε και ο Φουνακόσι ονομάστηκε επίτιμος εκπαιδευτής της οργάνώσης. Ο Ομπάτα ήταν ο πρόεδρος και ο Κιτσινοσούκε Σάιγκο, παλιός μαθητής του Φουνακόσι και πολιτευόμενος την εποχή εκείνη, ήταν ο επί κεφαλής.

"'Η μόνη απόλαυση του Φουνακόσι εκείνες τις μέρες, ήταν να επισκέπτεται το ντότζο" έλεγε ο Τακάγκι της J.K.Α. Αλλά η οικογένειά του δεν ήθελε να βγαίνει συχνά έξω γιατί ήταν πολύ γέρος".

Σύμφωνα με τον Ισάο Ομπάτα, δάσκαλο του καράτε στο Πανεπιστήμιο Κέιο, ο Φουνακόσι δεν είχε καμιά πραγματική σχέση με το ντότζο Γιοτσούγια. "το επισκεπτόταν, αλλά το ντότζο ανήκε και ήταν ιδιοκτησία της J.Κ.Α." έλεγε ο Ομπάτα.

Η νέα σχολή Σότοκαν δεν έζησε πολύ, οι λέσχες Χοσέι, Τάκου-ντάι και Βασέντα έκλεισαν το 1953 και τελικά ο Ομπάτα ανανέωσε τη δική του λέσχη το 1954. Η J.K.Α. κατόρθωσε να επιζήσει και να γίνει μια από τις καλύτερες σχολές καράτε στην Ιαπωνία.

Οι περισσότεροι μαθητές του Φουνακόσι τον χαρακτηρίζουν σαν ήπιο, ευγενικό και καλό άνθρωπο. Ο Τακάγκι θυμάται ότι, όποτε τον συναντούσε ο Φουνακόσι του έσφιγγε το χέρι και τον αγκάλιαζε φιλικά στην πλάτη.

Ο Τακάγκι θυμάται ακόμα ότι όταν συνόδευε τον Φουνακόσι στο Τόκιο, ο τελευταίος πάντα σταματούσε μπροστά στο Αυτοκρατορικό Παλάτι για να προσευχηθεί για τον Αυτοκράτορά του. Και όταν περνούσαν από τον Βωμό Γιασακούνι, ο Φουνακόσι σταματούσε να προσευχηθεί για τους νεκρούς του πολέμου. Ο Τακάγκι δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο Φουνακόσι κάθε φορά πού περνούσε από το Κόντοκαν έσκυβε το κεφάλι και μουρμούριζε μια προσευχή.

"Γιατί εσύ, δάσκαλος του καράτε, προσεύχεσαι μπροστά στο Κέντρο τού Τζούντο; " ρώτησε κάποτε, ο Τακάγκι.

"Δεν προσεύχομαι για το Κόντοκαν" είπε ο Φουνακόσι. "Προσεύχομαι για τον Ζίγκορο Κάνο".

Δεν ξέχασε ποτέ ότι όταν έφτασε στην Ιαπωνία, φτωχός, άσημoς και χωρίς φίλους, ο φημισμένος Kάνo του ζήτησε προσωπικά να διδάξει καράτε στην Ιαπωνία και του είχε ήδη κλείσει ορισμένα μαθήματα.

Ο Τακάγκι έλεγε ότι ο Φουνακόσι είχε πάντα ένα μεγάλο σεβασμό και μια έμφυτη αίσθηση ευγένειας στις συναλλαγές του με τους άλλους.

"Δεν έπινε, δεν κάπνιζε, δεν έπαιζε χαρτιά ή γύριζε με γυναίκες" θυμάται ο Ότσουκα. "Ήταν το είδος του ανθρώπου που δεν δημιουργούσε ποτέ εχθρούς. Εκτός από το καράτε, τα δύο κυριότερα ενδιαφέροντά του ήταν η καλλιγραφία και η σύνθεση ποιημάτων. Είχε την πεποίθηση ότι το να ζει κανείς μια καλή, καθαρή ζωή δημιουργούσε ένα χαρακτήρα που ταιριάζει στη μελέτη του καράτε.

Ο Ότσουκα έλεγε ότι όταν δούλευε στενά με τον Φουνακόσι, παρατήρησε ότι ο δάσκαλος "δεν ήταν καλός οργανωτής, δεν είχε οργανωτική ικανότητα. Άλλοτε φαινόταν φοβερά δυνατός και άλλοτε αδύναμος σαν ένα μωρό". Ο Ότσουκα ισχυριζόταν επίσης ότι γνώριζε τον πιθανό λόγο που ο Φουνακόσι δεν γύρισε στο σπίτι του. Εφ’ όσον η Ιαπωνία θα γινόταν το κέντρο του καράτε, δεν υπήρχε λόγος να γυρίσει πίσω στη Νάχα.

Ο Μας Ογιάμα, ιδρυτής του Κιόκουσιν-κάι καράτε, δίδαξε στο ντότζο του Φουνακόσι για ενάμισι χρόνο γύρω στο 1938. Αναφερόμενος στη διδασκαλία του Φουνακόσι, επέμενε ότι "αυτό δεν ήταν καράτε".

"Ήταν πολύ αργό για να είναι, καράτε" έλεγε ο Ογιάμα καταφρονητικά, "είναι μόνο γυμναστική και εθιμοτυπία". Ο Ογιάμα περιέγραφε τον Φoυνακόσι "ήρεμο και ευγενικό, καλό για να διδάσκει καράτε σε μικρά παιδιά. Αλλά δεν είναι πραγματικός άνθρωπος του καράτε".

"Και ο Γιοσιτάκα, ο γιος, το ίδιο είναι" βιάστηκε να προσθέσει μετά το ταξίδι του στην Οσάκα. "Ο Γιoσιτάκα πήρε δέκα από τους καλύτερους μαθητές του στους αγώνες της Οσάκα. Όλοι τους έχασαν".

Όμως τα πράγματα εξελίχτηκαν γρήγορα προς το καλύτερο. Μετά την αποτυχία στην Οσάκα, ο Γιοσιτάκα άλλαξε ολοκληρωτικά.

"Μετά από αυτό, ο Γιοσιτάκα έγινε ένας πραγματικός μαχητής του καράτε" είπε ο Ογιάμα. "Ήταν δυνατός και μου άρεσε".

Το μόνο πρόβλημα ήταν πώς ο Γιοσιτάκα δεν δίδασκε σύμφωνα με τα γούστα του Ογιάμα. Τελικά ο Ογιάμα αποχώρησε μετά από 19 μήνες εκπαίδευσης, αφού έφτασε στο σημείο να διδάσκει μια ώρα την ημέρα σε τμήμα 10 μαθητών και με μεγάλο μισθό.

Ο Ογιάμα πίστευε ότι ο Ταστούο Γιαμάντα ήταν ο καλύτερος μαθητής του Φουνακόσι.

Το γεγονός ότι ήταν αδύνατο να συμφωνήσουν ο Φουνακόσι και ο Ογιάμα μεταξύ τους δείχνει τη μεγάλη τους διαφορά, την φιλοσοφική προσέγγιση του Φουνακόσι και την πρακτική προσέγγιση του Ογιάμα. Κάποτε είπε ο Φουνακόσι, "Ο σκοπός της τέχνης του καράτε δεν είναι η νίκη ή η ήττα, αλλά η τελειοποίηση του χαρακτήρα των αθλητών". Για τον Φουνακόσι το καράτε ήταν κάτι παραπάνω από τη γνώση των τεχνικών. Ήταν η επίτευξη σωματικής και πνευματικής ικανότητας με προγραμματισμένη εκπαίδευση. Δίδασκε στους μαθητές του τη γνώση και την αλήθεια μέσω του καράτε και προσπαθούσε να τους δώσει μια γενική μόρφωση.

Ο ελεύθερος αγώνας (σιάι) στο καράτε επετράπη το 1951 και το πρώτο επίσημο σιάι έγινε το 1958. Ο Ότσουκα, όμως υποστηρίζει ότι οι πρώτοι αγώνες καράτε έγιναν τρία χρόνια νωρίτερα.

'Εάν το πρώτο σιάι στο καράτε έγινε το 1958, ο Φουνακόσι δεν είδε να γίνεται κάτι που δεν είχε εγκρίνει, γιατί πέθανε το 1957 σε ηλικία 86 ετών. Λίγα χρόνια αργότερα και ο τελευταίος του γιος πέθανε.

Σήμερα, πολυάριθμοι οργανισμοί ισχυρίζονται ότι είναι διάδοχοι του Φουνακόσι. Ο Μασατόμο Τακάγκι είναι πεπεισμένος ότι η δική του σχολή ήταν η πραγματική διάδοχος του φημισμένου στυλ καράτε του Φουνακόσι.

Ο Ομπάτα αναφέρει ότι η J.K.Α. οργανώθηκε από μαθητές του Φουνακόσι, αλλά επισημαίνει ότι οι αρχές καράτε του δάσκαλου έχασαν την αξία τους επειδή αυξήθηκε η εμπορικότητά του. Ο Oμπάτα, πιστεύει ότι το αληθινό πνεύμα του καράτε του Φουνακόσι διατηρείται ζωντανό στις λέσχες καράτε των πανεπιστημίων, του Κέιο, του Βασέντα, του Τάκου-ντάι, του Χιτοσουμπάσι και του Χοσέι.

Το Χόμπου (αρχηγείο) της J.K.Α. ήταν πρώτα στο Σούιντο-μπάσι, το παλαιό κτίριο του Κόντοκαν και μεταφέρθηκε στο νέο κτίριο στη Σιμπούγια-κου. Πολλές στιγμές από τη ζωή του Φουνακόσι στολίζουν τους τοίχους: μία μεγάλη φωτογραφία που τραβήχτηκε λίγο πριν το θάνατό του, μια προτομή του, μια καλλιγραφία "να έχεις σωστή καρδιά", μια άλλη "να είσαι αληθινός με τον εαυτό σου" κτλ. Υπάρχει ακόμα ένας κατάλογος με πέντε νουθεσίες του Φουνακόσι:

"να φροντίζεις την τελειότητα του χαρακτήρα,

να είσαι πιστός,

να προσπαθείς πάντα,

να σέβεσαι τους άλλους,

να αποφεύγεις τη βίαιη συμπεριφορά".

Ένας μικρός αναμνηστικός βωμός Σίντο είναι ακόμα στημένος εκεί. Τελειώνοντας τη βιογραφία του θαυμάσιου αυτoύ ανθρώπου παρατηρούμε πως ίσως η oυσία της φιλοσοφίας του Φουνακόσι για το Καράτε βρίσκεται διατυπωμένη στο μνημείο του στο Ναό Ενγκακούτσι Ζεν στην Κίτα Καμακούρα;

"Δεν υπάρχουν επιθετικές τεχνικές στο καράτε".

karate.gr - για όσους ξέρουν να διαβάζουν!

  Αρχική      Επικαιρότητα      ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΚΑΡΑΤΕ .